修行人不应当很“佛系”，反而应当是精进的。精进不仅是指欢喜地念佛、修法，更是要积极地面对生活、工作。

作为上层管理人员，无论上师还是高官，都必须具足世间和出世间的智慧，高瞻远瞩，善于取舍因果，处理问题不能有偏袒之心。尤其当自己经手一些财物时，千万不能贪污。
——法王晋美彭措

有些人各种欲望层出不穷，始终期待着一些不切实际的东西，白天晚上都在焦虑之中度过，致使生活中鲜少安乐。他们不知道自己的命还有多长，却总盘算着在这做一件大事，在那做一件大事……天天这样打妄想，真是很可怜。
这种行为，若静下心来想想，就会发现它对自己不仅没有任何实益，还让人生虚度得很快。
——法王晋美彭措

刚回来了

ད་ཁྱིམ་ལ་ཐོན་ཐལ།

འཕགས་པ་ལྷས།ཡོད་དང་མེད་དང་ཡོད་མེད་ཅེས།།ཕྱོགས་ནི་གང་ལའང་ཡོད་མིན་པ།།དེ་ལ་ཡུན་ནི་རིང་པོ་ནའང་།།ཀླན་ཀ་བརྗོད་པར་ནུས་མ་ཡིན།།ཞེས་གསུངས།
圣天论师：
有非有俱非，诸宗皆寂灭，于中欲兴难，毕竟不能申。

ཆོས་རྗེ་འཇིགས་མེད་ཕུན་ཚོགས་ཀྱིས།ཁྱབ་བདག་འཇམ་པའི་རྡོ་རྗེར།།གསོལ་བ་སྙིང་ནས་འདེབས་སོ།།བྱིན་རླབས་ཡེ་ཤེས་མཆོག་གིས།།བདག་རྒྱུད་གང་བར་མཛོད་ཅིག།ཅེས་གསུངས།
法王晋美彭措：
一心一意而祈祷，遍智文殊金刚尊，赐予殊胜之加持，智慧融入吾相续。

经历苦难的意义不在于经历本身，而在于它启发我们对生命的思考。

ཁ་བརྡ། ༢། མི་དང་འཕྲུལ་གྱི་འགྲན་རྩོད།网页链接

人要能够看破眼前。一时一事的得失好坏放到整个人生中看，都显得渺小短暂。很多事情，当时觉得多么重大，而隔着时间空间回头看，就知道人生充满选择和可能性，不走这条路，可以走那条路。若心态和见地不改变，那么尽管过程不同，生命的品质，也就是你的幸福感、满足感、人生的修养和境界不会有大的不同。

佛法是一面镜子，可以用来明辨善恶；
众生是一面镜子，可以用来反观自心；
自己是一面镜子，可以用来查看得失。

回向的含义是什么呢？譬如，有十个人，其中只有一人有食物，而其他九人却没有，现有的食物本来可以被拥有者独享，但他却舍不得，而愿与其他九个人共同分享。回向的含义也与此类似。人们在行善时所造的善根能够获得善报，但大乘的修行人却不愿独自享受此善果，而是将它分给普天下所有的众生，这就是回向的内涵。网页链接 [慧灯之光一：三殊胜——行善修心的究竟方法]

爱耍小聪明的人，看似精明，实则愚笨。他们情不自禁只关心眼前的蝇头小利，从没想过自己的所作所为会让很多事适得其反。而具有大智慧、大能力的人，眼光就比较深远，一切都是为了长远打算，这样的人，他的今生来世必将成熟无止无尽的安乐。
——法王晋美彭措

ཀུན་མཁྱེན་མི་ཕམ་པས།བསྟན་བཅོས་རྣམས་ལ་མ་བྱང་ན། །བློ་གྲོས་ཆུང་ངུའི་ཤེས་པ་ཡིས། །བླང་དོར་རྒྱ་ཆེན་མི་འབྱེད་པས། །བཀའ་དང་དགོངས་འགྲེལ་བལྟ་བར་བྱ།།ཞེས་གསུངས།
全知麦彭巴：
若未精通诸论义，仅以浅薄之智慧，不能广辨取舍处，故当先阅经论疏。

接着，循着世尊教法运用思维如理抉择，就会以佛语的真实无欺，而获得决定。以前迷茫，现在是茅塞顿开，获得极大的欢喜。许多佛经的最后，都有“皆大欢喜、作礼而去”的句子，这是描述圣法在所化相续上引起的真实反应。这样的欢喜，不是吃美食的欢喜，不是拥有豪宅小车的欢喜，也不是狂歌劲舞的欢喜……这些都不是真欢喜，在外表欢乐下，只有一团漆黑的内心。真正的欢喜是从觉悟中来！是从对真理的契会中来！这就是所谓的“会心一笑”，不是贪欲满足时的得意忘形。所以，中间缘法而思维，以思慧能自己决定究竟安乐之道，自然会发起殊胜的欢喜，这才是来自心灵自觉的大欢喜。

因为痛苦或者快乐产生时，能检测到大脑某个部位的脑波会有所变化，所以有些人认为：痛苦与快乐是大脑活动的产物。其实并非如此，大脑只是一种工具而已，意识依靠大脑可以辨别、感受外面的东西，但痛苦与快乐本身却不是由大脑产生的。佛学经典中多次探讨并论证过，痛苦来自于我执或执著，这是从另一个角 ...全文

在出世间方面，若能发出大乘之慈悲心，那是最殊胜的。若是不能，在世间也要有慈悲心，对身边的人也要有利他心。有利他心，自然就会有利他的行为。

佛法和相续相结合了，相续才会有变化；相续有了变化，命运才会有改变。佛法似乎已经得到了，那么我们愿意改变相续吗？

为什么很多人没有将修行放在第一位呢？就是因为他们缺乏闻思的缘故。闻思是相当重要的。虽然一心一意、专心致志地虔诚念佛，也可以往生极乐世界，但其中的虔诚从何而来呢？虔诚既不会从天而降，也不会由地而生，只有通过闻思而来。在闻思之后，才会有这些想法——我一定要一心不乱地念佛。只有这样，才会有虔诚念佛的动力和信心。如果没有闻思，则所有的动力和信心都会缺乏来源。网页链接 [慧灯之光四:四法印的见解与修法（五）

（11）
༡༡ འདི་སྐད་བདག་གིས་ཐོས་པ་དུས་གཅིག་ན། བཅོམ་ལྡན་འདས་རྒྱལ་པོའི་ཁབ་རྒྱལ་བུ་རྒྱལ་བྱེད་ཀྱི་ཚལ་མགོན་མེད་ཟས་སྦྱིན་གྱི་ཀུན་དགའ་ར་བ་ན་བཞུགས་སོ། དེའི་ཚེ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་དགེ་སློང་རྣམས་ལ་བཀའ་སྩལ་པ། དགེ་སློང་དག་འདི་ལྟ་སྟེ། གཟུགས་མི་རྟག་པ་སྟེ། གཟུགས་རྣམས་རྒྱུ་དང་རྐྱེན་ལས་སྐྱེས་པས་དེ་ཡང་མི་རྟག་པའོ། མི་རྟག་པའི་རྒྱུ་དང་མི་རྟག་པའི་རྐྱེན་ལས་སྐྱེས་པའི་གཟུགས་རྣམས་ཅིའི་ཕྱིར་ན་རྟག་པར་འགྱུར་ཏེ་མི་འགྱུར་རོ། དེ་བཞིན་དུ་ཚོར་བ་དང་། འདུ་ཤེས་དང་། འདུ་བྱེད་དང་། རྣམ་པར་ཤེས་པ་རྣམས་ཀྱང་མི་རྟག་པའོ།། མི་རྟག་པའི་རྒྱུ་དང་མི་རྟག་པའི་རྐྱེན་ལས་སྐྱེས་པའི་རྣམ་པར་ཤེས་པ་རྣམས་ཅིའི་ཕྱིར་ན་རྟག་པར་འགྱུར་ཏེ་མི་འགྱུར་རོ། དགེ་སློང་དག ། གཟུགས་མི་རྟག་པ་དེ་བཞིན་དུ། ཚོར་བ་དང་། འདུ་ཤེས་དང་། འདུ་བྱེད་དང་། རྣམ་པར་ཤེས་པ་རྣམས་ཀྱང་མི་རྟག་པའོ། མི་རྟག་པ་ནི་སྡུག་བསྔལ་ལོ། སྡུག་བསྔལ་ནི་བདག་མེད་པའོ། བདག་མེད་པ་ནི་བདག་གི་བ་མེད་པའོ། ཉན་ཐོས་ཀྱི་སློབ་བུ་རྣམས་ཀྱིས་འདི་ལྟར་བལྟ་བར་བྱ་སྟེ། གཟུགས་ལ་ངེས་པར་འབྱུང་བ་དང་། དེ་བཞིན་དུ་ཚོར་བ་དང་། འདུ་ཤེས་དང་། འདུ་བྱེད་དང་། རྣམ་པར་ཤེས་པ་རྣམས་ལ་ངེས་པར་འབྱུང་བར་བྱའོ། ངེས་པར་འབྱུང་བས། དགའ་བར་མི་འགྱུར་རོ། མི་དགའ་བས། རྣམ་པར་གྲོལ་བར་འགྱུར་རོ། རྣམ་པར་གྲོལ་བས། འདི་ལྟར་མངོན་པར་རྟོགས་པར་བྱ་སྟེ། བདག་གི་སྐྱེ་བ་ནི་ཟད། ཚངས་པར་སྤྱོད་པ་ནི་བསྒྲུབས། བྱ་བ་རྣམས་ནི་བྱས་སོ། བདག་གི་འབྱུང་བར་འགྱུར་བའི་སྐྱེ་བ་མི་ལེན་པ་ཡང་ཤེས་སོ། དེའི་ཚེ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་དེ་སྐད་ཅེས་བཀའ་སྩལ་ནས། དགེ་སློང་དེ་དག་ཡི་རངས་ཏེ། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱི་གསུངས་པ་ལ་མངོན་པར་བསྟོད་དོ།།如是我闻：
一时，佛住舍卫国祇树给孤独园。
尔时，世尊告诸比丘：“色无常，若因、若缘生诸色者，彼亦无常——无常因、无常缘所生诸色，云何有常？
如是受、想、行、识无常，若因、若缘生诸识者，彼亦无常——无常因、无常缘所生诸识，云何有常？
如是，诸比丘，色无常，受、想、行、识无常。无常者则是苦，苦者则非我，非我者则非我所。
圣弟子如是观者，厌于色，厌于受、想、行、识。厌者不乐，不乐则解脱，解脱知见：我生已尽，梵行已立，所作已作，自知不受后有。”
时，诸比丘闻佛所说，欢喜奉行。